Ik besef het, lezer: u knippert wellicht met de ogen bij het lezen van het genre waaronder ik deze plaat klasseer, maar het is exact wat het is: Americana-verwante muziek uit Finland. De plegers van deze daad zijn drie door de wol geverfde Finnen, die samen en apart een dikke eeuw muziekverleden op de teller hebben staan en nu dus, trio-gewijs iets nieuws en verschillends gaan doen.

Multi-instrumentalist Janne Louhivuori is, zo heeft iemand die daar verstand van heeft ooit eens berekend, betrokken geweest bij meer dan drieduizend plaatopnames tussen de vroege jaren ’70 en vandaag. Geen wonder dus dat hij door de Finse vereniging van componisten en tekstschrijvers bij wijze van eresaluut tot voorzitter verkozen werd en dat de Finse overheid hem met een heus kunstenaarspensioen beloonde, iets wat zelfs daar redelijk zeldzaam is. Louhivuori is op deze plaat verantwoordelijk voor zowat de helft van de muziekcompositie. Ook Ilkka Tenhunen is gitarist van professie: hij speelt al ruim veertig jaar in de band(s) van frontvrouw Katriina Honkanen en is ook wel her en der op platenwerk van anderen terug te vinden, maar laten we her erop houden dat hij zowat de ideale orkestleider van Finland is. Hij kan zowat alle genres aan en, nu ik de plaat een aantal keer gehoord heb, zou ik hem met Buddy Miller durven vergelijken.

Centrale figuur van het trio is ongetwijfeld zangeres Katriina Honkanen, die niet alleen zangeres is, maar ook actrice en die in Finland een heuse sterrenstatus schijnt te genieten. Zij heeft er in de voorbije drie decennia al een negental platen op zitten, onder verschillende namen, maar wel telkens als leidster van het gezelschap en zoals gezegd is Ilkka al al die tijd haar trouwe gitarist en echtgenoot, terwijl Janne -dat kan ook nauwelijks anders, met zo’n arsenaal aan opnames op het palmares- geregeld een bijdrage aan die platen leverde. De drie kennen elkaar dus al wel even en als drie mensen met zo’n staat van dienst beslissen samen een plaat te maken, dan zijn de verwachtingen vanzelfsprekend hooggespannen. Volkomen terecht, zo blijkt: dit is namelijk een juweeltje van een plaat geworden. Dat heeft heel veel te maken met de stem en de zangwijze van Katriina, die nu eens als Marianne Faithfull klinkt, dan weel rockt als Marshall Chapman of het wat theatrale geluid van Patti Smith benadert.

De songs werden door het duo Louhivuori/Honkanen geschreven, met nu eens Finse, dan weer Engelse teksten en je hoort er zowel Finse folk, rechttoe rock, New Orleans blues als Calexico-achtige woestijnrootsmuziek en Keltische accenten in. Dat levert een ontzettend gevarieerde plaat op, die opent met een wat dromerig “The Loneliest Girl in Town” en veertig minuten later eindigt met het prachtige “The Underworld Waltz”. Tussendoor volgt het ene hoogtepunt het andere in ijltempo op: de heerlijke titelsong staat hier al tijden op repeat of in loop met het aan J.J. Cale herinnerende “Pretty Face”. U moest maar dringend eens gaan luisteren naar deze in erg fraai Engels geschreven en gezongen plaat. Ik kan me vanzelfsprekend vergissen, maar volgens mij is dit één van de ontdekkingen van dit nog jonge jaar 2021!

(Dani Heyvaert)